Everest / Vinson Blog

Buddyjski klasztor Rongbuk – cel pielgrzymek Szerpów wspinających się na Everest oraz miejsce odpoczynku dla wspinaczy. Najlepsze chyba stanowisko do podziwiania Everestu.

 

 
 

 
 

Zwiń

Przez kilka dni miałem nadzieję na drugą szansę. 22 maja, po dwóch dniach od powrotu z obozu drugiego, ponownie ruszyliśmy z Pasangiem na Przełęcz Północną. Chcieliśmy utrafić w drugie okno pogodowe, które zapowiadano na 25-26 maja. Dwa dni to jednak za mało czasu na odpoczynek i regenerację. Szybko wróciliśmy do ABC, a stamtąd do BC.

 

 

25 maja wyjechaliśmy do Katmandu. Kolejna szansa na zdobycie Everestu za rok…

 

Zwiń

Historia Luigiego także zakończyła się tragedią, cudem nie śmiercią. Mimo złej pogody 19 maja dotarł on wraz ze swym Szerpą – Lakpą do obozu trzeciego na wysokości ok. 8.300 m n.p.m. Tam jak się wydaje postradał  zmysły, gdyż według słów swego Szerpy zdecydował o trzydniowym odpoczynku. Na tej wysokości przez trzy dni można w zasadzie tylko umrzeć, odpocząć się nie da. Według relacji Lakpy Luigi czekał na mnie, abyśmy wspólnie weszli na Everest. Dlaczego na mnie? Bo zbiorowa wiza do Chin i pozwolenie na wspinaczkę wystawione były na trzy osoby, a po wypadku Ursa, jedynie na mnie i Luigiego…

 

 

Luigi przetrwał w obozie trzecim cztery noce. Nie miał śpiwora, podobno używał tlenu zdeponowanego przez innych wspinaczy… Przy okazji niemal uśmiercił swojego Szerpę, który w stanie skrajnego wyczerpania po dwóch dniach wrócił do ABC. W tych dniach pogoda była zła, a akcja ratunkowa niemożliwa. Ku zaskoczeniu wszystkich 23 maja Luigi samodzielnie zszedł do obozu drugiego, skąd 24 maja sprowadzili go do ABC Szerpowie. Ma odmrożony nos i palce u rąk… Nie do końca wie, co dzieje się wokół niego. W nocy 25 maja niezauważony przez nikogo uciekł z szpitala w Zhangmu i poszedł spędzić noc w restauracji. 26 maja nad ranem dotarł do szpitala w Katmandu.

Zwiń

O losach Ralfa wiemy niewiele. Ostatni raz rozmawiałem z nim 18-tego późnym popołudniem. W obozie drugim na wysokości ok. 7.600 m n.p.m. jego namiot był rozbity nad naszym.  Jego ostatnie pytanie było niepokojące: “czy macie zapasowy regulator do butli tlenowych?” Oczywiście nie mieliśmy. Zapewne niedługo później wyruszył na szczyt. Podobno widział go Szerpa Luigiego – Lakpa – tuż przed zmierzchem przechodzącego przez obóz drugi. Ralfa plan był ambitny: ominąć obóz trzeci i iść prosto na szczyt.

 

 

Ralf nie wrócił do ABC. Nikt później także go nie widział. Kilka dni później przyszedł do nas Francuz Jacques Puyo i opowiedział, że spotkał w czasie swojego ataku szczytowego 20 maja ok. godz. 3.00 nad ranem między Pierwszym a Drugim Progiem a więc na wysokości ok. 8550 m n.p.m. wycieńczonego wspinacza, bez maski tlenowej i latarki czołowej – jak sądził Ralfa… Przez kilka dni żyliśmy myślą, że Ralf dotarł na szczyt 19 maja, zasłabł i przez 24 godziny wegetował w partii szczytowej. Takie historie – wbrew jak wydawałoby  się naturze i biologii człowieka – czasami zdarzają się na Evereście.

 

Szczegółowa relacja Puyo była poruszająca. Jej elementem było przeświadczenie, że umierającego Ralfa minęło w nocy 20 maja 10 wspinaczy i 10 Szerpów, a nikt nie udzielił mu pomocy… To także doświadczenie powtarzające się na Evereście, gdy zmierzające na wierzchołek grupy wspinaczy ignorują osłabionych czy już umierających kolegów…

 

 

23 maja w Base Camp przeprowadziłem konfrontacje między Jacques’iem a grupą wspinaczy z 7 Summits Club, którzy właśnie w nocy 20 maja zmierzali na wierzchołek Everestu. Ustaliliśmy, że wycieńczony wspinacz to nie Ralf, ale drugi zmarły w tym czasie na ostatniej prostej Everestu hiszpański doktor. Zgodnie z relacją swojego Szerpy miał on po zdobyciu Everestu przed południem 19 maja w czasie zejścia dostać ataku serca i umrzeć. Jeśli opowieść Francuza, potwierdzona zresztą przez jego Szerpę, jest prawdziwa, żył on więc jeszcze kilkanaście godzin, skoro rozmawiali z sobą ok godz. 3.00 nad ranem 20 maja. To także zdarza się na Dachu Świata. Osoby uznane przedwcześnie za zmarłe, ożywają, by następnie w wyniku wychłodzenia rzeczywiście umrzeć. Według relacji wspinaczy z 7 Summits Club, ok. godz. 4.00, gdy mijały go pierwsze osoby z tej grupy, Hiszpan miał już “na pewno” nie żyć…

 

W kolejnych dniach pomyłkę Francuza potwierdzili Szerpowie, zgodnie z których relacją między Pierwszym a Drugim Stopniem jest tylko ciało Hiszpana…

 

O Ralfie wciąż nie wiemy nic więcej ponad to, że wieczorem 18 maja ruszył na swoją ostatnią wspinaczkę…

Zwiń

W czasie pobytu w BC 13 maja dotarła do nas prognoza pogody na najbliższe dni. Trzeba było szybko wrócić do ABC i przygotować się do ataku szczytowego. 20-21 warunki do wejścia na Everest miały być bardzo dobre. Plan był taki: 14-15 maja dostać się do ABC, 16 dzień odpoczynku, 17 maja ruszyć w górę, a w czasie ataku szczytowego: 17 maja na Przełęcz Północną na wysokości 7.060 m n.p.m., 18 maja do obozu drugiego na wysokości 7.600 m n.p.m., 19 maja do obozu trzeciego na wysokości 8.300, a stamtąd ok. 21.00 na szczyt.

 

Zgodnie z planem 17 maja wyszliśmy z ABC i bez większych problemów przy słonecznej pogodzie dotarliśmy do obozu pierwszego na Przełęczy Północnej. Tylko ta część wspinaczki przebiegła bez problemów. Już na Przełęczy dotarła do nas niepokojąca wiadomość, że Kari Kobler – najbardziej renomowany wspinacz i przewodnik po północnej stronie Everestu – popełnił błąd i zapewniał uaktualnić prognozę pogody, a ostatnim dobrym dniem na wejście w czasie tego okna pogodowego ma być 19 maja… W rezultacie część  wspinaczy już z Przełęczy Półnoncnej wróciła do ABC. Pozostali ruszyli wyżej.

 

 

Zgodnie z zapowiedzią pogoda już w czasie drogi do obozu drugiego zepsuła się. Zaczął wiać wiatr, zrobiło się mgliście. Niemniej do obozu drugiego dotarliśmy 18 maja około godziny 15.00. Razem z Pasangiem rozbiliśmy namiot w jedynym dostępnym miejscu, może niezbyt nadającym się do biwakowania ale za to z malowniczym widokiem…

 

 

Pierwszą noc na tlenie przeżyłem dobrze. Czysty tlen spowodował, że po pięciu tygodniach przestałem na moment kaszleć. To była ulga. Kto nie przeżył, nie zrozumie.

 

 

W nocy dalej wiało. Podobnie cały poranek. Około południa większość wspinaczy zaczęła schodzić na dół. Nieliczni ruszyli do góry. Po kilku kwadransach wspinaczki na wysokości 7.700 m n.p.m. podjąłem rozsądną, ale złą decyzję. Podobnie jak większość, a wbrew radzie Pasanga, zdecydowałem o zejściu w dół. Decyzja rozsądna, bo warunki nie były dobre. Decyzja zła, bo na Everest dostaje się w sezonie zwykle tylko jedną szansę.

Zwiń